domingo, 4 de noviembre de 2012

Cadaver Exquisito Rosa

- Y además, deberías recordar que un párrafo nunca se debe comenzar con una conjunción, y mucho menos un texto! -dice mi cerebro, todavía mermado en sus capacidades como consecuencia de las últimas noches- Sabes lo que puedes hacer con tu vida y sin embargo estás escribiendo esto. Te empachas de trastornos psicosomáticos, claro que te sientes enfermo, no dejas de decir lo enfermo que te sientes, claro que ya no puedes ver el futuro! Eso no significa que el mundo vaya a desaparecer definitivamente estas navidades, pero te cierras más que una victima de violación y pierdes la fe. Al igual que la auto-sugestión te está frustrando las expectativas de futuro, tu visión del pasado perfecto es solo un placebo caducado, tenemos esa extraña manía de recordar una vida maravillosa que en realidad nunca lo ha sido, bendita imaginación.

- ¿Tras un párrafo escrito por ti te atreves a menospreciar la imaginación? ¿Mi propia imaginación? -Le contesto yo- Mi querido super-yo, no quiero responder con la ley del talión... ¿Pero como puedes hablarme de trastornos? Tu existencia, presente en todos los seres humanos, representa el conjunto de trastornos que forma nuestra personalidad, eres la educación hecha alma, pero también transportas los errores de nuestros padres, te ha construido la moral de la religión, aunque esta sea laica; y me impregnas un animo que se me antoja despreciable.

Si, despreciable, por que hay que ser muy necio para hablar de sugestión al observar la situación actual. No quiero caer en tópicos, y menos en un tópico tan vacío en su obvíedad, pero no es que sea pesimista, es que soy realista ¿No quieres que sea realista? Tengo la sensación de rozar el final en todo esto ¡Tu eres quien se autosugestiona pensando que no es para tanto! ¡No es a ti a quien necesito para darme lecciones! Vamos ¿Por que no me animas hablando de... de otra cosa? Parecería un enajenado mental si me hiciese caso a mi mismo. ¡No es a ti a quien necesito!

* - Mi querido y amado YO, cuanta razón impregnan tus palabras. Cuanta ignorancia desvela en sus metáforas tu pequeño Super-YO -El averno mental abre paso a mi Ello- Sé que estás triste, pero no llores, escucha tus suspiros, si los escuchas con atención descifrarás mis consejos. Solo entonces sabrás que hacer.

Cadáver Exquisito Naranja


* - Mi querido y amado YO, cuanta razón impregnan tus palabras. Cuanta ignorancia desvela en sus metáforas tu pequeño Super-YO - El averno mental abre paso a mi Ello-Sé que estás triste, pero no llores, escucha tus suspiros, si los escuchas con atención descifrarás mis consejos. Solo entonces sabrás que hacer.

 Y lo haré, ha llegado el momento. ¡A la mierda todo! No puedo atormentarme más por ella, ya ha sido suficiente. Siempre bueno, siempre correcto, como me educaron. Perdonando a todos, perdonándola a ella. Pero ahora toca actuar, basta de reflexiones deprimentes que solo me recuerdan lo mucho que me ha quitado. Iré a verla, le diré que no fue justa, que hay cosas que no se pueden perdonar, compromisos que no se pueden abandonar. Se lo había dado todo y ella me ha abandonado. Que no sentía ya nada me dijo, que no quería seguir con lo nuestro, que me dejaba. ¿Y yo? Eso no le importaba. Siempre fui perfecto con ella, lo di todo, lo sacrifiqué todo y en cuestión de semanas nuestra relación comenzó a empeorar, ya no era igual, pero no era culpa mía, era culpa de ella. Algo pasaba.  ¡No es justo! Nos lo prometimos todo, dijo que sólo sería para mí. Ya no podré volver a besarla, volver a abrazarla. Esas largas noches de caricias y placeres forman ahora parte del pasado.Y esos pensamientos me atormentan, me causa escalofríos pensar que pueda estar viendo a otra persona, que alguien la esté tocando. ¡No! Lo que más me duele es pensar que lo que me ha quitado sea para dárselo a otro, a alguien que no sea consciente de lo que tiene, a alguien que no la pueda amar como yo. La quise, ahora siento desprecio por ella, me ha destrozado el corazón. Siempre he cedido al ambiente, a lo que se me impuso, pero ahora mando yo. O mía o de nadie. Y ahora ya se lo que tengo que hacer. Me sentiré más relajado, más a gusto; seguro que después el tiempo me dará fuerzas para perdonarme a mí mismo y a la larga habrá valido la pena. ¿Soy un monstruo? Puede ser, pero no tengo alternativa es o ella o yo, de no hacerlo los celos acabarían matándome.


* Debe estar en su casa a estas horas. Probablemente durmiendo. Aún tengo las llaves de su piso. Cuando acabe me llevaré el anillo de oro que le había regalado, ya no le pertenece, no merece ser enterrada con él. Creo que el cuchillo de trinchar está bien afilado. Lo usaba para preparar la cena cuando venía a verme... Efectivamente, corta de maravilla. Llamaré a un taxi.


Cadáver Exquisito Rubio


* Debe estar en su casa a estas horas. Probablemente durmiendo. Aún tengo las llaves de su piso. Cuando acabe me llevaré el anillo de oro que le había regalado, ya no le pertenece, no merece ser enterrada con él. Creo que el cuchillo de trinchar está bien afilado. Lo usaba para preparar la cena cuando venía a verme... Efectivamente, corta de maravilla. Llamaré a un taxi.

- ¿A dónde quiere que la lleve?
-  A la avenida trece con Madison
- Muy bien, llegaremos en poco más de cinco minutos, a estas horas de la madrugada el único tráfico que podemos encontrar son borrachos y mendigos que se dejan arrastrar por las calles.

 En efecto, la calle está completamente vacía . Genial. Así reducimos los testigos. Su edificio había dejado de ser uno de esos con portero, lo cual también facilita las cosas.
¡Oh no!...¿Taquicardia? ¿Sudor frío? No se debe a los nervios, ni mucho menos al miedo. Es...aggh...¡la euforia!, y la fatiga de subir ocho pisos por las escaleras, el ascensor puede que tenga alguna cámara.

Escucho detrás de la puerta. No se oye ningún ruido, ni la televisión, ni un tecleo en el ordenador, ni paso alguno. Está durmiendo como supuse. Estoy dentro. Tiene la casa hecha un desastre. Siempre ha sido así, que poco sentido del gusto. Como no me ande con cuidado tropezaré con alguna mierda que tenga tirada por el suelo y se despertará con el estruendo. ¿La puerta de la habitación cerrada? Vamos, no me jodas, maldita zorra...igual ya te olías algo, ¿verdad?

(trch...)

Primero he de encontrar el anillo, aunque con semejante desorden no sé cómo...No tiene nada con aspecto de joyero. Los cajones (…) nada. Se está revolviendo en la cama. Veo el anillo. Lo lleva puesto. Perfecto, procedamos.

-Laurie, ¿que haces aquí? Laurie...¡no! ¡Por Dios, no! Puedo explic...
-¡Cállate! ¡CÁLLATE YA!
- ¡Aaaaahhhhhhh!
(...)
-Mírate...no estás tan guapa ahora, ¿eh?

Nunca imaginé que haría falta tanta fuerza para acuchillar a alguien, ni que al terminar tendría la curiosidad de saber cuantas puñaladas di. En fin. He sido benevolente con semejante puta, debería sufrir más por lo que hizo. Está todo pringado, yo misma lo estoy. Cogeré el anillo y alguna ropa suya para cambiarme y salir de aquí lo antes posible. Me apetece un buen baño con espuma, estoy tan libre de sospecha...

Cadáver exquisito Azul


* Nunca imaginé que haría falta tanta fuerza para acuchillar a alguien, ni que al terminar tendría la curiosidad de saber cuantas puñaladas di. En fin. He sido benevolente con semejante puta, debería sufrir más por lo que hizo. Está todo pringado, yo misma lo estoy. Cogeré el anillo y alguna ropa suya para cambiarme y salir de aquí lo antes posible. Me apetece un buen baño con espuma, estoy tan libre de sospecha... 

No me puedo creer nada. Toda una vida en la que la razón gobernó, para ahora verme en esto... 

La calle está mojada supongo que todo esto me ha hecho olvidar un poco la conciencia rutinaria humana, saber que tiempo va a hacer, la situación del gráfica, las últimos sucesos políticos...

Pero que todo da igual cuando la sangre humana cubre tus manos y notas las salpicaduras en la comisura del labio, donde con tu lengua descubres ese sabor ferroso del líquido vital.

Me gustaría haber hecho algo más con mi vida que pensar sobre los problemas que tiene el hombre, en las sensaciones de mi corazón o el conocimiento del mundo, dejaría de leer todos esos libros pesados con ideas sintéticas hechas por hombres en un radios por su propia egolatría, pero que más da, necesito escapar y no se como. 

 No quiero huir dentro del espacio que me rodea sino de mi cráneo, de mi proceso pensante y eléctrico. Ahora es un instante por siempre mío.

Si tuviera que irme, me iría conmigo a ningún sitio y a todas partes y como la física me lo impide en esta coraza de hueso supongo que mi alma me permitirá alejarme de todo, de las razones que me impulsaron a todo esto. Me ayudara a entender la perspectiva de esa zorra o eso espero ni aliento tengo ya para seguir caminando.

Si esto fuera fácil las aceras respirarían muerte y las alcantarillas supurarían sangre pero pocos tienen el valor de derramar la vida de otro y más aún la de uno mismo. 

 El superhombre no es otro que el que decide su destino hasta su mismo final. Nadie entenderá como yo las palabras de Ovidio "Ofrecerle amistad al que exige amor es como darle pan al sediento" y sin querer decir.

 - Adiós mundo cruel! 

Me despido con la altanería en mis ojos y sangre en mis ropas.

Señores, les daré un gran final pero quizás en la próxima vida...;)

domingo, 14 de octubre de 2012

¿Con quién hablaba?

Estas cuatro paredes. No me dejan respirar, necesito un cigarro. ¿Porqué no tengo? ¿Donde estoy? Estos barrotes... ¿Cuánto llevo aquí metido? Veo una golondrina. Entra luz en la sala.

-¿Qué haces?
-¿Tu que haces aquí? Después de haberme abandonado. Éramos socios.
-Yo no te abandoné, te marchaste tu a solas... Con tus sueños infantiles, creías que podías ser alguien en esta vida, acostúmbrate a pensar que si llegaste a algo fue gracias a mí.
-¡Qué arrogancia la tuya!... No era mi plan, era nuestro plan.
-Eso es lo que tu creíste, sólo jugaba... Era divertido, pensar que sin mí no tendrías fuerzas para seguir adelante. Pero supe que no era posible desde el principio... ¡Por favor! ¿De verdad sigues creyendo en lo que decíamos?
-¿Me has abandonado?
-Nunca me tuviste. Alenté tus esperanzas para evadirme de la realidad por un tiempo, pero en el fondo nunca estuve tan loco como para creer que fuese posible.
-Eres egoísta. ¿Qué pretendías?
-¿Egoísta? Te di algo en lo que creer por un tiempo. Eras feliz. Además tu también eres egoísta, todos lo somos. No pretendía más que seguir adelante.
-¿Que quieres decir? Nunca fui egoísta contigo.
-¿Nunca?... Siempre, amigo, siempre. Tu y todos, porque si algo define al ser humano es el egoísmo. ¿Alguna vez has hecho algo sin hacer nada a cambio?
-Claro, yo he amado.
-¿Y qué sentías al amar?
-Felicidad
-¿No me das la razón en eso? Te sentías feliz al amar ¿No te sentías bien al creerte altruista? Se ama por amor a uno propio. Necesitas cariño y lo ofreces para recibirlo. Quizás no lo pienses directamente. No, no lo piensas, sería demasiado duro, pero tu subconsciente lo sabe, sabe que será mejor para ti y amas... para ser amado.
-Hablas cómo un psicópata. ¿Qué hay del amor de una madre?
-Es lo mismo. ¿Qué sensación más maravillosa la de sentirte necesario no? Sentirte necesario para una criatura inofensiva e indefensa. Una sensación maravillosa. ¿No te sentirías mejor por algo así? Ojalá yo lo pudiese sentir.
-Pero...
-Y así en general... ¿Qué sentido tiene hacer el bien si no eres consciente de ello? Y si eres consciente... ¿No te hace sentir mejor contigo mismo? Piénsalo anda. ¿Harías algo de que te fueses a arrepentir por mucho tiempo siendo consciente en ese momento? Se nos ha dotado de lo que algunos llaman moralidad, se nos ha hecho sentir acerca de ello y si no cumples con la llamada moralidad, te vas a sentir mal. Y eso no es posible, hacerse daño a uno mismo, por egoísmo. Y como hacer el bien es lo contrario de hacer el mal. ¿Qué no es egoísmo?
-¡Estás loco!
-Eres tu el que habla solo...
-¿Qué? ¿Donde estás? ¡Sacadme de aquí!¡Sacadme de aquí!

-Señor X está usted muy alterado, sin progresos no podremos devolverlo junto al resto de pacientes.
-¿De donde viene esa voz? Ah! de ahí, eso es una puerta. ¡Sacadme de aquí! pido un poco de misericordia.
-En estas condiciones no podemos señor X, por cierto, ¿con quién hablaba?

Sr. Mono Naranja

viernes, 21 de septiembre de 2012

Inter - Sociología

He tardado todo el verano en volver a actualizar por que tenía un caos mental, cuando me ponía a pensar en sobre que quería escribir todo tipo de ideas contradictorias empezaban a luchar por la supremacía en mi cerebro, hasta el punto en que parecía que me iba a estallar y decidía aparcar esos pensamientos. Al final hoy le he echado valor y he pensado, si explota que explote.

Recogiendo la temática habitual en este blog el titulo de esta entrada no puede coger por sorpresa a nadie, ya que prácticamente no hemos hecho otra cosa desde el principio de los tiempos que hablar de la sociedad, ya sea a titulo personal o contrastando opiniones a grandes rasgos. Muchas veces simplemente hemos usado la misma metáfora a lo largo de cinco párrafos solo para que entendáis que para nosotros hay dos tipos de personas, las que viven y las que esperan a morir, las águilas y los conejos, las personas y los espanta-pájaros. Los diversos monos que formamos parte de esta pequeña comuna mental hemos llegado a crear poesía, relatos, canciones y ensayos sobre todas estas mini-tesis que formulamos como si estuviésemos por encima del tiempo y tuviésemos la perspectiva más que necesaria para evaluar a todos los individuos y sus relaciones. Nosotros teníamos la respuesta.

Y cual era? Cuales eran los dos grandes bloques que yo en mi simiesca mente diferenciaba: Las metas. Las metas que se marcaban las personas a lo largo de su vida y su lucha por lograrlas era lo que hacía que esa persona valiese la pena, que mereciese vivir por esforzarse continuamente por lograr llevar a cabo sus sueños o por lo menos vivir en el intento. Todos los demás eran solo el resto de la sociedad, aquellos a quienes no podíamos ni imaginar que harían al llegar a casa, a los que no dudamos juzgar como amargados en ningún momento (Ojo aquí, paréntesis importante: este tipo de sujetos amargados que por no lograr o ni intentar nada viven de mala leche y lo pagan con sus vecinos, compañeros amigos o parejos son un espécimen real del cual no estoy renegando ahora, de echo las estadísticas avalan la existencia de estos individuos y nos avisa de que los encontraremos sobre todo en trabajos relacionados con la administración. Atentos cuando vayáis a hacienda, son gente peligrosamente borde en sus modos y palabras. Pero bien es cierto que todos somos dados ha generalizar y a extrapolar las situaciones). Lo que intento decir es que yo personalmente me creía mejor por "luchar" por lo que quería además poseer esa verdad!

Pero... ahora tengo dudas. No solo escribo esto por escribirlo, a modo de ensayo, dar que pensar, y fardar de habladurías una vez más; si no que de verdad, ya no sé que pensar. Y me vienen a la mente todos esos Trostskis y esos mesías en pijama que decían que nos habían lavado el cerebro y me jode (perdón) tener que darles la razón en determinados puntos.

Por que sinceramente mis queridos y "reducidos en número" lectores creo que nos la han colado, nos la han metido doblado, al final lo han conseguido, nos lo han vendido. Nos hemos creído el "sueño americano", y además lo hemos defendido como si nos ofendiese personalmente todo aquel que no estaba engatusado. Básicamente "el sueño americano" consiste en alcanzar unas metas sean cuales sean sin importar los medios institucionalizados para ello. Y es que nos lo hemos creído con toda la buena fe del mundo, veíamos "El Club de la Lucha" y pensábamos que solo hablaba del materialismo y la realización personal, pero no, lo es todo, es que nos estamos alienando (odio citar a Marx, así que vamos a pensar que "alienar" es un termino de Ridley Scott), nos estamos a despersonalizando. Hemos llegado a atacar al amor, a las parejas y a la amistad por ser obstáculos para alcanzar las metas propuestas. Todos nosotros estamos convencidos de que si hace falta huir del país para encontrar trabajo es lo que hay que hacer, por que lo que importa es cobrar mucho para poder comprar la televisión, el coche y el nórdico de diseño. O quizás haya que renunciar a todo el materialismo y a toda la sociedad y vivir dedicado a conseguir ser una estrella del rock. Pensaba que estos dos últimos ejemplos eran contrarios, pero son lo mismo, son la misma jodida cosa, o eso es lo que me está pareciendo entender últimamente.


Y sin embargo, como ya he escrito, sigo dudando, no doy por hecho que no sea bueno intentar cumplir ese famoso sueño, no sé que hay que rechazar y que hay que admitir, ya ni siquiera sé si los chicles nos lavan el cerebro... es que por no saber no sé si votar al PP o no votar a nadie y alentar al absentismo a mis compañeros. Merece la pena esforzarse o lo que merece la pena es aguantarse y tirar hacía adelante con lo que nos caiga por el camino por que lo que importa es ser feliz? Tengo la sensación de que el mismo concepto de tener metas en la vida están instauradas por algo ajeno a nosotros y cualquier cosa que nos propongamos ya está prevista para que sea lo que debes hacer. Quizás hasta los iluminnatti existen, y de verdad lo controlan todo y es todo parte de un gran plan maestro y cada una de los seres que pueblan la tierra son sus piezas de ajedrez, aunque puestos a admitir esa teoría es totalmente defendible que la fe cristiana, y somos todos piezas en un meticuloso juego del Señor. A lo mejor el Señor es un Ilumminatti...





Señor Mono Rosa


lunes, 28 de mayo de 2012

Ensayo sobre la ilusión y la esperanza


La esperanza se concibe y se gesta en los brazos de la ilusión. En los caminos de la imaginación cobra forma y es, sin lugar a duda, el acicate perfecto para las grandes obras.

Tememos perder, no sabemos asumir una pérdida y eso nos convierte en seres débiles y fácilmente manipulables bajo la dictadura del miedo. Cuando las cosas se tuercen y nos encontramos frente a esa imagen desoladora, pensamos frenéticamente, tomamos decisiones absurdas, nos intentamos vengar de algo que no vemos y aún por encima no nos quitamos de los ojos la venda de la ignorancia, pocos en este mundo tienen la llave dorada del éxito. Volvamos a la imagen desoladora, en ese instante, pensamos cosas absurdas, intentamos pactar con el destino, prometiéndole buenas obras y la consiguiente retahíla de acciones de buen samaritano. Otras veces, sin embargo, lo amenazamos o intentamos manipularlo, acobardarlo, adulterar etcétera, etcétera. Es increíble cuanto nos obcecamos en intentar manipular algo que no obedece a nuestras leyes de lógica!. Lo único que va a poder cambiar el futuro es obviamente el presente y lo desperdiciamos con eso…

Bien, ahora centrémonos en los sentimientos que encabezan el título, la ilusión y la esperanza. La ilusión vive de nuestra imaginación, ya que no es posible que pongamos la ilusión en algo sin transformarlo después en imagines, mediante el órgano imaginativo. Ella vive en un el interior, no me refiero al interior sintementaloide, no. Me refiero al interior de la fibra cardiaca, a esa presión que nos impulsa, que nos llena de ganas y aliento y nos colma las reservas, por si las cosas no van bien.

La esperanza, es una sombra que nos acompaña, cuando ponemos delante nuestro, el sol del éxito y recomiendo encarecidamente la lectura de la entrada del Sr. Mono Naranja “Vale la pena?” para que se capte el sentido. Siempre esta ahí, no nos damos cuentas puede que no libere ese torrente de dopamina como la ilusión, pero nos hace ser constantes, levantarnos, apretar los dientes y seguir hacia delante.

Todo proyecto que sea merecedor de llevar tal nombre debería estar sustentado por una persona, o personas que tengan puestos en él estas emociones, pues serán ellas las que mantengan el espíritu de esa obra y se vuelva material.

Los caminos para conseguir la cima son tortuosos, desconocidos para los que nunca estuvieron allí. Se encontrarán en la falda de la montaña sherpas traicioneros, el equipaje puede que se descuelgue en el primer desfiladero, la nieve será una constante y puede que nos haga detener por su crudeza, los pies se helaran y el peor de los casos habrá que amputar, pero al final está la cima y la buscada sensación de plantar tu bandera, ver el mundo desde la cumbre y la satisfacción de poder decir -Lo hice!.

En el camino todo esto se olvidará, se recordará con los golpes y esperemos que ninguno nos deje K.O. La compañía, tener al lado en quien confiar, depositar tus debilidades y potenciar tus habilidades es algo que no todos comparten quizás por el ego quizás porque el mundo aún no lo quiso así quien sabe pero la creo crucial.

Un saludo y buena suerte.


Sr. Mono Azul.

lunes, 14 de mayo de 2012

Pobre señor X

-¿Puedo hacerme un cigarrillo pues?
-Por supuesto, mi tabaco es tu tabaco.
...
-¿Quieres más café?
-Si por favor.
-No hay nada como un buen café y algo para fumar... Estos hábitos nunca los perderé...¿Tienes fuego?-...-Gracias. Ah, llevaba mucho tiempo sin respirar de este aroma, gracias por venir, nunca serán suficientes estos momentos contigo. ¿Donde has estado este tiempo?
-Haciendo... nada especial, la verdad, sobreviviendo, ya sabes.
-¿Qué tal te va?
-En verdá no me quejo, me va bien. Entonces, ¿a qué se debe tu invitación?
-¿Te acuerdas de lo nuestro?
-Por supuesto, pienso en ello a menudo.
-Escucha, ya sé cómo lograrlo, está todo en mi cabeza, le he dado muchas vueltas y sé como dar cada uno de los pasos hasta nuestro triunfo. ¿Todavía crees en nosotros?
-Quiero creer, pero, ¿y si fracasamos de nuevo?
-Volveremos a intentarlo. La suerte también se busca. Si tuviésemos un dado de mil caras y una de estas fuese el triunfo, ¿sabes como acertar la cara?-...-Tirando el dado una vez tras otra, acabará saliendo.
-Pero cada fracaso será más duro que el anterior.
-Mira, es cuestión de mandarle huevos... ¿Estás conmigo?
-Nunca dejé de estarlo.
-Entonces nuestro plan funcionará...
Insisto, ¿y si volvemos a fracasar? Ya estuvimos a punto, y al final... nada.
-Por eso te necesito, nos necesitamos el uno al otro para levantarnos tras cada caída. Como solía decirte, no es más fuerte quien más cuesta derribar, sino quien antes se levanta.
-Pero el tiempo pasa...
-Nos daremos prisa entonces...
-...-
-Señor X, no debería fumar tanto, aquí le traigo sus pastillas. ¿Con quién hablaba?
-Con mi socio, ¿no lo ve?...Ehm... Debe de haber ido al servicio un momento, estaba aquí conmigo antes de que apareciese usted señorita, no le miento.
-Tómese sus pastillas, le sentarán bien.
-No quiero, me están matando, me estáis matando poco a poco.
-Toma, con un poco de agua-...-Te he dicho que te las tragues-¡No vuelva a escupirlas!¡Doctor!¡Doctor!
-¡Púdrete zorra, no acabaréis conmigo!
-¡Doctor, el señor X vuelve a tener un ataque!
-Es una lástima, parecía que iba en buen camino, pero ha tenido una recaída... No sé en qué me estoy equivocando. Será mejor llevarlo a la celda.
-¡No! ¡A la celda no hijos de puta!
-¿Se ha tomado su medicación?
-La ha escupido doctor.
-Soltadme hijos de puta!, ¡a la celda no!¡No, por favor!
-Inyectadle un tranquilizante.
-¡Soltadme, soltadme cagüenbuda!¡Sois unos mierdas!¡Ya veréis cuando triunfe!... Os voy a hundir!...¡No!...¡No!
-...-
-Ya se lo han llevado... Estará más calmado cuando despierte.
-Pobre señor X... Doctor, qué vida tan miserable... Hace meses que nadie lo visita... Se debe sentir muy solo.
-Es natural que no le importe ya a nadie, es sólo un loco, tendrá que acostumbrarse.

Sr.Mono Naranja

jueves, 19 de abril de 2012

Pequeno relato

[Anoitecera facía xa bastante tempo cando Mario chegou ó parque da rúa Nova. Polo día, aquel parque estaba ateigado de pequenos e pequenas que xogaban, rían e chiaban; agora tan só habitaba a soidade e maila escuridade...ata impoñía a súa presenza. A temperatura era abafante a pesares da hora, e ese era o motivo polo cal todo o mundo permanecía na súa casa, preto dos ventiladores.
Pasou media hora e Mario seguía agardando,sedento, e apoiado no pé dun vello chorón. ¿Por que se retrasaba tanto? Cando xa estaba ó borde da desesperación, a piques de voltar a casa, viuno aproximarse a el. Vestía de escuro e levaba algo vermello na man.

-Pensei que xa non ías vir- dixo Mario
-Son fiel á miña palabra- respondeu o home
- ¿E entón? ¿Podo vela xa? ¿Rematou todo?
-Sintoo, o plan fracasou e tivemos que desfacernos dela. Antes de morrer, pediume que che dera isto.

Mario colleu a rosa que lle entregaba o home mentres as bágoas afloraban xunto cunha enorme presión no peito que lle dificultaba respirar. Cando levantou a vista xa non había ninguén alí. Dirixiuse lentamente cara ó río e sentouse na ribeira a contemplar as tranquilas augas, pensando no sinxelo que sería afogar alí e deixar atrás toda a tristura.]

Sra Mono Rubio

sábado, 14 de abril de 2012

Del existencialismo al absurdo.

La realidad se ha resuelto. No me ha dado una solución ni ha adoptado una forma, sino que simplemente hizo evaporar mi pensamiento y ha dejado en el lecho de mi cráneo, nada más, que algunas piedras de individualismo y misoginia.

El mal en mi pensamiento se ha banalizado, ya no corroe ni resulta lastimero su tránsito, solo cae en cascada desde esa realidad imantada de sentimientos, que me resulta rota en su espacio natural. El existencialismo con su ética universal ya no me calma sino que me desconcierta tanto o más que esos personajes divinos con resquicios de humanidad como Prometeo o Jano, aunque a este último le den esa dualidad de pasado y futuro, no me parece otra cosa que un mentiroso de lo único real, lo presente.

Todas las palabras llevan a una epifanía de significado, estas espero que no, que sean un pequeño bulto necrótico en las areas de procesamineto de lectura, algo irresoluble e irascible, que despeje nuestro sistema de entendimiento y deje a nuestra mente despegar de todo a lo que la atamos, que salga, que explote y deslumbre y todo con un movimiento natural.

Quiero ese movimiento automático y denso del pensamiento, ese estado puro de la concentración. Que además se frunzan las frentes para que se asemejen a la del Pensador de Rodin y puedan desglosar todo ese transito invertebrado y eléctrico para que solo resulte esa impresión de plomo.

Caminar, es relatar la futilidad de los pasos, pero como no puede ser de otra forma para los nuestros lo único importante es lo que no dice nada.

Como única reflexión en claro que puedo proporcionar hoy: “Escabullir un deseo es romper con la dinámica del mundo”.

Sr. Mono Azul.

jueves, 5 de abril de 2012

Soy un desgraciado...

Soy un desgraciado, recuerdo mis años mozos y tenía una forma de pensar muy diferente a la de ahora... (no! no estoy hablando del amor, la sociedad, las fiestas y toda esa trapallada tan comentada aquí!) Una forma de pensar diferente respecto a los bienes materiales. Yo, tras acabar de ver "El club de la lucha" estaba totalmente convencido de que la frase "Lo que posees acabará poseyéndote" era cierta, y he ahí mi desgracia!

Yo! que arremetía contra todo aquel adicto a las redes sociales, a los moviles caros, a cualquier tipo de aparato mono y a su vestimenta; me he encontrado en está situación. Resulta que por una serie de casualidad acabé siendo poseedor de una Tablet, enseguida me puse manos a la obra con ella, baje todo tipo de aplicaciónes y juegos, y vía USB le añadí además todas las canciones indispensables y después varias imágenes de alta resolución para variar con relativa frecuencia la personalización del chisme. Tras solo cuatro días (ayer por la noche) se apagó y no se volvió a encender. Lloré. Pataleé. Lo probé todo intentando resucitar a mi nuevo amigo, lo deje en mi mesilla, y cuando me despertaba por la noche presionaba el botón de encendido esperando  que la luz de la pantalla HD iluminase la habitación milagrosamente como si de un pasaje bíblico se tratase. Tras soñar que encontraba una pieza de plástico para piratear la Playstation perdida en un cajón de mi habitación y una vez despierto (ya por la mañana) me dirigí a mi buen amado padre/informático, le expliqué la situación, le dio a un botón y la Tablet se encendió. Mucho sonreí...

Por que soy tan desgraciado entonces?  Por que lo que poseo acabó poseyéndome.

Sr. Mono Rosa

lunes, 19 de marzo de 2012

Have you ever seen the rain?

Joder con el Rod Steward... Diría que es un tío que hace una música que no me gusta... Demasiado ''apegalosa'' como dirían en mi tierra. Pero últimamente no me quito esta canción en concreto de mi cabeza. Por culpa de uno de los otros monos que la tiene en el ordenador. ¿Sabéis de qué habla? De los momentos buenos tras los malos. ''¡Qué tema más original!''. Pero al final a uno le gusta si se le mete en la cabeza. Bueno..., ¿y este de qué está hablando? Muy lógica vuestra pregunta. No sé. Sabéis y cambiando mucho de tema. Me asusta algo... Me asusta de sobremanera y es algo que ya he comentado con algunas personas en alguna ocasión. El tema es que por mi juventud o por mi forma de ser, me asusta hacerme viejo, mayor. No hablo de unas canas, una panza o alopecia, hablo de un estancamiento personal el cual explicaré a continuación y el cuál puede ser ofensivo para quien se vea en esa situación:

¿Ocurre de verdad o solamente me lo parece a mí? Será quizás un síndrome de Edipo prolongado a mis años de juventud, en los que comienzo a ver lo que es la vida. No quiero estancarme. Sinceramente, creo que me deprimiré mucho el día en que tenga un trabajo fijo, una casa y esté cuidando a mis ''churumbeles''. Lo extraño es que quiero que llegue ese día. Pero... ¿y qué más? ¿Qué más me faltará por hacer en ese momento? ¿Qué nuevos capítulos de mi vida serán dignos de ser recogidos en el libro de mi vida? Es como cuando en un cuento dicen: ''Y vivieron felices por el resto de su vida.'' ¿¿¡Qué!?? ¿Se acabó la historia? Pero, ¿porqué? ¿No se supone que soy yo quién escribe la historia de mi vida? No puedo haber escrito: FINAL

¡El problema es que no! NO escribimos nuestras propias vidas, lo cierto es que, siendo muy independiente y teniendo suficiente fuerza, llegas a ser capaz de escoger la trama de tu vida, pero los detalles no serás tu quien los escriba, serán las personas que te acompañen en tu vida, a quienes más ames más tinta les darás para escribir, pero serán ellos y no tu quienes lo hagan. Y sabiendo todos que aún siendo las tramas muy importantes, lo que distingue un buen libro de uno más, son los detalles, es así, no hay más. Os recomiendo que intentéis, aún no siendo del todo libres de hacerlo... que repartáis bien vuestra tinta, eso al final será tan importante como el diseñar una buena trama.

¿Y cual es el problema?... Que tanto sea porque te quedaste sin ideas, nadie quiera más tinta, sea tan mal libro que no valga la pena continuar, o tan bueno que nada falte llegando así el momento de editar... Este habrá de acabar, con un vivió feliz para siempre.

Yo por lo menos me consuelo con que para que acabe el mío aún falta mucho, muchísimo y siendo así, ahora sonreiré y me fumaré un cigarro. Saludos.

Sr. Mono Naranja